طراحی صوتی‌ـ‌تصویری

طراحی صوتی‌ـ‌تصویری،^[1]

audiovisual design. که آن را در متون دیگر به نام‌های (←) طراحی زمان‌محور یا طراحی حرکت^[2]

time-based design or motion design. هم می‌خوانند، (←) رشته‌ای نسبتاً جدید است که صدا را با تصاویرِ متحرک تلفیق می‌کند. در نگاه کلی، کار طراحی صوتی‌ـ‌تصویری معمولاً زیرمجموعهٔ یکی از این سه حوزه محسوب می‌شود که در جاهایی هم‌پوشانی نیز دارند: طراحی فیلم، طراحی تلویزیونی، و (←) پویانمایی.^[3]

film design, TV design, and animation. همچنین درعمل از مهارت‌هایی چون (←) نویسه‌نگاری، (←) مصورسازی، (←) طراحی صدا، و (←) ویژندسازی^[4]

typography, illustration, sound design, and branding. بهره می‌گیرد.

‌

باوجودآنکه صنعت فیلم‌سازی همواره به تخصص طراحان متکی بوده، سنتاً جدا از طراحیْ دسته‌بندی می‌شده است. اما این نگاه ــ با حرفهٔ تخصصی «طراحی تولید»،^[5]

production designer. که نخستین بار در ۱۹۳۹ پدیدار شد، تا متضمن وجود انسجام میان نمود کلی و سبکیِ فیلم باشد ــ تغییر یافت. امروزه طراحانِ تولید وظیفه دارند بر همه چیز، از فیلم‌نامهٔ مصور^[6]

storyboard. گرفته تا جلوه‌های ویژه و تمامی بخش‌های هنری هر فیلم یا برنامهٔ تلویزیونی، نظارت و سرپرستی داشته باشند. وظایف «طراح تلویزیونی» نیز با وظایف ‹طراح تولید› همسان است (← طراحی پخش).^[7]

broadcast design. این نقش با نفوذ فراگیر تلویزیون در جامعهٔ سال‌های ۱۹۸۰ پدید آمد و بر تبدیل شدن طراحی صوتی‌ـ‌تصویری به یک شغل نان‌وآب‌دار تأثیر شگرفی داشت.

‌

ازآنجایی‌که خود پویانمایی را اغلب زیرگونهٔ^[8]

sub-genre. فیلم یا تولیدات تلویزیونی می‌شمارند، کمتر پیش می‌آید که درباره‌اش کسی از طراحی صوتی‌ـ‌تصویری یاد کند. اما، در مسیر توسعهٔ اقتصادیِ صنعت رسانه، پیشرفت‌های بسیاری در فنون و فناوری‌های پویانمایی حاصل شده است که نباید نادیده گرفته شوند. به‌ویژه امکانات بالقوهٔ فناوری در پویانمایی‌های دوبعدی و سه‌بعدی که برای آیندهٔ تولید فیلم، برنامه‌های تلویزیونی و حرفه‌های مرتبط می‌تواند ثمرات بی‌پایانی داشته باشد. افزایش استفاده از طراحی صوتی‌ـ‌تصویری درزمینهٔ (←) طراحی واسط کاربری و (←) طراحی وب^[9]

interface and web design. نیز هرچه می‌گذرد بروز بیشتری می‌یابد. امروزه، هنگامی که از طراحی صوتی‌ـ‌تصویری سخن به‌میان می‌آوریم، لازم است توسعه‌یافتگی جهان‌وب و دستگاه‌های ارتباطی همراه^[10]

World Wide Web and mobile telecommunication devices. را مدنظر داشته باشیم و بدانیم بر اهمیتشان در سال‌های پیش رو افزوده خواهد شد.

‌

تا سال‌های ۱۹۸۰، فناوری‌های صوتی‌ـ‌تصویری مبتنی بودند بر دست‌کاری‌های قیاسی تصاویر،^[11]

analog image manipulation. توسط پایه‌سکو^[12]

rostrum stand. و دوربینی ساده، که برای ترکیب‌بندی‌های تصویری و ساخت قاب‌به‌قابِ^[13]

frame by frame. پویانمایی‌هایی نسبتاً ساده و پیچیده به‌کار می‌رفت. فرایند پرزحمت این کار مشتمل بر بازبینی نتایج ــ ظهور، تدوین، و موسیقی متن فیلم و غیره ــ نیز بود و در غالب اوقات، به‌لحاظ طراحی، نتیجه‌‌ای پیش‌پاافتاده و نامنسجم داشت. رواج رسانه‌های الکترونیکی نویدبخش نفوذ گسترده‌‌تر طراحی صوتی‌ـ‌تصویری بود؛ اتفاقی که در سال‌های ۱۹۸۰ رخ داد و با گسترش سامانه‌های (←) سخت‌افزاری و (←) نرم‌افزاری همراه شد، تا به تقویت توانایی‌های طراحان در کار با صدا و تصویر بینجامد. تأثیری که این نوآوری‌ها ــ به‌خصوص بر پویانمایی ــ می‌توانست بگذارد از آغاز عیان بود. در اواخر سال‌های ۱۹۹۰، هنگامی که جعبه‌های سیاه ــ یعنی رایانه‌هایی که صرفاً برای تولید ویدئو به‌کار می‌آمد ــ داشتند کم‌کم جای خود را به سامانه‌های رایانه‌ای رومیزیِ باز^[14]

open desktop computer systems. می‌دادند عرصهٔ نوین دیگری از امکانات محیا شد. در جریان رقمی‌سازیِ^[15]

digitalization. همهٔ مراحل تولیداتِ مرتبط با طراحی، طراحان صوتی‌ـ‌تصویریْ تقریباً در تمامی صنایع سرگرمی‌های رسانه‌محور رفته‌رفته جایگاه‌های کلیدی‌تری را ازآنِ خود کرده‌اند.

‌‌

← طراحی صفحه.

‌

—

مؤلف: بیورن بارتولدی | Björn Bartholdy

مترجم و ویراستار: علیرضا راستین کیا