واژهٔ «انیمیشن»،[1]animation. که برابرگزیده‌اش «پویانمایی» است و از واژهٔ لاتین «انیمِیر»[2]animare. ــ به معنی جان بخشیدن ــ اشتقاق یافته، اغلب تداعی‌گر صنایع شبکه‌ای و سرگرمی‌محور مانند فیلم، تلویزیون و (←) طراحی بازی است. پویانمایی‌ها می‌توانند برای آموزش و آگاه‌سازی هم استفاده شوند، به‌ویژه زمانی که تفهیم فرایندی به کمک دیداری‌سازی راحت‌تر از طریق واژگان نوشتاری یا گفتاری صورت می‌پذیرد؛ مثل جاهایی که محدودیت‌های زبان دست‌وپاگیر می‌شود. به بیان ساده، پویانمایی عبارت است از توالی تصاویر ثابت که پشت‌هم ردیف شده‌اند تا پدیدآورندهٔ پندارهٔ حرکت باشند. پویانمایی استاپ‌موشن،[3]stop-motion. یکی از ساده‌ترین انواع پویانمایی است که در آن معمولاً عروسک‌های نمایشی، شخصیت‌های خمیری، عکس‌ها، تصویربریده‌ها، یا رسامی‌ها[4]puppets, clay figures, photos, cutouts, or drawings. به‌کار می‌‌رود. فرآیند استاپ‌موشن مشتمل است بر ثبت قاب‌به‌قاب عکس‌های متوالی، ضمن اِعمال جابه‌جایی‌های بسیار کوچکی در اشیاء و مناظر موجود در هر عکس. هنگام تماشا کردن، توالی پیوسته‌ای که به‌ازای هر ثانیه ۲۴ قاب از این تصاویر منفرد را دربر داشته باشد متحرک به‌نظر خواهد رسید. امروزه پویانمایی‌های دوبعدی و سه‌بعدی رایانه‌ای از انواع متفاوت فنون و فناوری‌ها، از «فلش»[5]Flash. گرفته تا «موشن‌کپچر»،[6]Motion capture. بهره می‌گیرند. در مقایسه با استاپ‌موشن یا پویانمایی سلولوئیدی سنتی دستی،[7]traditional handdrawn cel animation. این فنون نوگرا واجد توانایی شبیه‌سازی حرکت‌هایی به‌غایت پیچیده و بسیار واقع‌گرایانه‌ترند.
← طراحی صوتی‌ـ‌تصویری، طراحی پخش، طراحی شخصیت، ارائه، طراحی صفحه، طراحی زمان‌محور، واقعیت مجازی، جلوه‌های تصویری.
—
مؤلف: تانیا گودلِفسکی | Tanja Godlewsky
مترجم و ویراستار: علیرضا راستین کیا
