آئرودینامیک[1]aerodynamics. رفتار برهم‌کنش هوا با یک جسم جامد را، معمولاً از طریق پژوهش‌های تجربی قرن بیستم، به‌منظور مطالعهٔ راه‌های افزایش نیروی برآر هواپیما[2]aircraft lift force. و ایجاد منحنی‌ترین فرم‌ها،[3]the most streamlined forms. تحلیل و مستند می‌کند.
در ۱۹۲۵، پل یارای[4]Paul Jaray (Hungarian: Pál Járay) (1889–1974). با طراحی‌های موسوم به نزدیک‌به‌زمین، که ملهم از شکل قطرهٔ آب بود و در آن زمان ایدئال‌ترین فرم منحنی طبیعی به‌حساب می‌آمد، به نقطهٔ عطفی در صنعت خودروسازی دست یافت. این دست‌یافته‌های اولیه در آئرودینامیک خودرو بعداً توسط طراحانی همچون وونیبالد کام،[5]Wunibald Kamm (1893–1966). که نشان داد شکل قطره‌ای آب در کاهش مقاومت باد (←) طراحی خودرو تقریباً بی‌اثر است، تصحیح شد.
کاشف به‌عمل آمد که سبک (←)طراحی منحنی‌ساز آمریکایی تا آن زمان بیشتر به (←) روند‌های شبه‌آئرودینامیک گراییده است، تا آنکه در پی کاهش واقعی اصطکاک باشد. بنابراین، با پا به میدان گذاشتن طراحی‌های عجیب و غریب «موشک» در سالهای ۱۹۵۰، رفته‌رفته آن سبک کنار گذاشته شد. در مقابل، در دوران پس از جنگ، لوئیجی کولانی[6]Luigi Colani (born 1928). اولین وسایل نقلیه و هواپیماها را، براساس اصل آئرودینامیکی ملهم از (←) زیستارشناسی،[7]bionics. طراحی کرد.
کوشش دیگری برای ایجاد یک فرم منحنی ایدئال، در اواخر سالهای ۱۹۶۰، منجر به کشف «فرم ‹v›شکل» شد، که تا امروز همچنان بهترین فرم آئرودینامیکی محسوب می‌شود.
—
مؤلف: پائولو تُمینِلی | Paolo Tumminelli
مترجم و ویراستار: علیرضا راستین کیا
