آئرودینامیک

آئرودینامیک^[1]

aerodynamics. رفتار برهم‌کنش هوا با یک جسم جامد را، معمولاً از طریق پژوهش‌های تجربی قرن بیستم، به‌منظور مطالعهٔ راه‌های افزایش نیروی برآر هواپیما^[2]

aircraft lift force. و ایجاد منحنی‌ترین فرم‌ها،^[3]

the most streamlined forms. تحلیل و مستند می‌کند.

‌

در ۱۹۲۵، پل یارای^[4]

Paul Jaray (Hungarian: Pál Járay) (1889–1974) با طراحی‌های موسوم به نزدیک‌به‌زمین، که ملهم از شکل قطرهٔ آب بود و در آن زمان ایدئال‌ترین فرم منحنی طبیعی به‌حساب می‌آمد، به نقطهٔ عطفی در صنعت خودروسازی دست یافت. این دست‌یافته‌های اولیه در آئرودینامیک خودرو بعداً توسط طراحانی همچون وونیبالد کام،^[5]

Wunibald Kamm (1893–1966). که نشان داد شکل قطره‌ای آب در کاهش مقاومت باد (←) طراحی خودرو تقریباً بی‌اثر است، تصحیح شد.

‌

کاشف به‌عمل آمد که سبک (←)طراحی منحنی‌ساز آمریکایی تا آن زمان بیشتر به (←) روند‌های شبه‌آئرودینامیک گراییده است، تا آنکه در پی کاهش واقعی اصطکاک باشد. بنابراین، با پا به میدان گذاشتن طراحی‌های عجیب و غریب «موشک» در سال‌‌های ۱۹۵۰، رفته‌رفته آن سبک کنار گذاشته شد. در مقابل، در دوران پس از جنگ، لوئیجی کولانی^[6]

Luigi Colani (born 1928). اولین وسایل نقلیه و هواپیماها را، براساس اصل آئرودینامیکی ملهم از (←) زیستارشناسی،^[7]

bionics. طراحی کرد.

‌

کوشش دیگری برای ایجاد یک فرم منحنی ایدئال، در اواخر سال‌های ۱۹۶۰، منجر به کشف «فرم ‹v‌›شکل» شد، که تا امروز همچنان بهترین فرم آئرودینامیکی محسوب می‌شود.

‌

—

مؤلف: پائولو تُمینِلی | Paolo Tumminelli

مترجم و ویراستار: علیرضا راستین کیا