طراحی پخش

مراد از «طراحی پخش»^[1]

broadcast design. (←) طراحی صوتی‌ـ‌تصویری برای نمایشگرهاست. این اصطلاح ارتباط نزدیکی با صنعت تلویزیون دارد، اما منحصر به آن نیست. طراحان پخش مهارت‌های گوناگونی دارند و از آن‌ها انتظار می‌رود در کار خود از فنون و هنرهای نگاشتاری، (←) جلوه‌های تصویری، (←) «لایو اکشن» و (←) پویانمایی^[2]

graphics, visual effects, live action, and animation. استفاده کنند.

‌

طراحان پخش طراحی طیف وسیعی از طرح‌های مربوط به برنامه‌های پخش زنده را بر عهده دارند. طراحی عنوان‌بندی^[3]عنوان‌بندی (title and end credits) فهرستی است که معمولاً در ابتدا یا انتهای فیلم یا برنامۀ تلویزیونی درج می‌شود و شامل … Continue reading برنامه‌ها و فیلم‌های تلویزیونی، آگهی‌های تبلیغاتی، (←) پیش‌پرده‌ها،^[4]پیش‌پرده (trailer) فیلم کوتاهی است که دربردارندۀ منتخبی از نماهای حساس و جذاب فیلم اصلی باشد و نمایش فیلم اصلی را … Continue reading نماهنگ‌ها،^[5]

نماهنگ (music video) تصویر و قطعه‌ای موسیقیِ با یا بدون کلام که در هم تلفیق شده باشد. ــ واژه‌های مصوب فرهنگستان. و نوارِ نَوَرد افقی خلاصهٔ اخبار^[6]

scrolling news tickers. در پایین نمایشگر چند نمونه از کارهای مختلفی است که طراحان پخش انجام می‌دهند. اگر صحبت ‹لایو اکشن› درمیان باشد اغلب، برای دستیابی به محصول نهایی، با دیگر طراحان صحنه، صدا و نور همکاری خواهند داشت. گاهی به طراحان پخش ایجاد کل هویت دیداری یک شبکهٔ تلویزیونی یا فیلم سپرده می‌شود. این شامل طراحی تمام (←) نشان‌واره‌ها، کلیپ‌های تصویری و آگهی‌های بازرگانی ساخته‌شده برای نمایشگرهاست، که با هدف شناساندن، تقویت و تثبیتِ (←) ویژند شبکه ساخته می‌شوند. طراحیِ این دستْ طرح‌های پخش باید با طرح‌های به‌کاررفته در برنامه‌های ضبطی و همچنین دیگر محصولات تبلیغیِ چاپی، که در بسته‌بندی و نوشت‌افزار به‌کار می‌رود، هماهنگ باشد.

‌

طراحی پخش بعد از سال‌های ۱۹۷۰ در آمریکای شمالی و ۱۹۸۰ در اروپا، به‌عنوان یک رشتهٔ مجزا، در صنعت تلویزیون مطرح شد. این تحول به‌واسطهٔ فراگیر شدن روزافزون تلویزیون، و درنتیجه افزایش تعداد شبکه‌ها و توسعهٔ فناوری‌های پخش پدید آمد. مخصوصاً آمدن فناوری‌های دیجیتال، به‌جای ابزارهای آنالوگ، تأثیر قابل‌توجهی بر تسهیل پردازش مطلوب تصاویر برای نمایشگرها داشت.

‌

اولین استودیوهای طراحیِ تخصصی درزمینهٔ محصولات طراحی صوتی‌ـ‌تصویری با گسترش بازار تلویزیون، طی سال‌های ۱۹۸۰، ظهور یافتند و عمدتاً تحت تسلط شرکت‌های آمریکایی بودند. هرچند، با سهولت یافتن دسترسی به (←) سخت‌افزارها و (←) نرم‌افزارهای مقرون‌به‌صرفه در سال‌های ۱۹۹۰، این وضع تغییر کرد و باعث رشد پرسرعت و پویای دفاتر طراحی کوچک و متوسط در ایالات متحدهٔ آمریکا و جاهای دیگر دنیا شد. عاقبت، مدیران تلویزیونی تصمیم گرفتند نیازمندی‌های مرتبط با طراحی پخش شبکه را به بخش طراحی نگاشتاری مجموعهٔ خود واگذارند. امروز اگرچه اغلب، برای کار روی پروژه‌های پیچیده، از توانمندی‌های ویژهٔ برخی آزادکاران^[7]

freelancers. استفاده می‌شود، اکثر شبکه‌ها همچنان بخش عمدهٔ نیازهای تبلیغی و ترویجی پخش را با بهره‌گیری از ظرفیت‌های داخلی خود برطرف می‌کنند.

‌

تا سال‌های ۱۹۷۰، سکانس‌های عنوان‌بندی و دیگر عناصر طراحی صوتی‌ـ‌تصویری روی میز تدوین، یا به‌وسیلهٔ دوربین مخصوص متحرک‌سازی،^[8]

rostrum camera. که اطلاعات را ضبط می‌کرد، ساخته می‌شدند. بعد از ۱۹۸۰، شرکت «کوانتِل»،^[9]

Quantel (founded 1973, United Kingdom). با معرفی «پِینت‌باکس»،^[10]

Paintbox (released 1981). تحولی شگرف در طراحی پخش به‌وجود آورد: نرم‌افزاری که قلم و صفحهٔ نگاشتاری‌ای در اختیار طراح می‌گذاشت که با آن می‌توانست نظیر همان روش‌های سنتی به خلق تصاویر ثابت ــ و بعدها تصاویر متحرک ــ بپردازد. رفته‌رفته واژهٔ ‹پِینت‌باکس› گویی مترادف با ‹طراحی پخش› شد و این ماجرا تا سال‌های ۱۹۹۰ ادامه داشت؛ زمانی‌که سامانه‌های رومیزی استاندارد صنعتی^[11]

industry standard desktop systems. جایگزین آن شدند.

‌

← طراحی صفحه، طراحی زمان‌محور.

‌

—

مؤلف: بیورن بارتولدی | Björn Bartholdy

مترجم و ویراستار: علیرضا راستین کیا